سال جدید هم از راه رسید! (چشمی به هم زدیم و 1403 گذشت)

به جای تبریک و مطالب کلیشه‌ای، می‌خواهم بنویسم:

فرا رسیدن سال نو ترسناک است... 

اینکه با یک چشم برهم زدن سالی گذشته و سال دیگری از راه رسیده است!

چه می شود کرد؟

می گذرد...

خوش باشد؛ شیرین باشد و... می گذرد.

ناخوش باشد؛ تلخ باشد و... باز هم می گذرد.

آنچه من فهمیده ام این است که «انسان» باید از همین فرصت های در حال گذر «استفاده» کند و بهره ببرد.

باز شعاری شد؟ شاید کمی توضیحِ بیشتر، قصدم را روشن‌تر کند:

روایت مشهوری از امام علی (ع) وجود دارد که حضرت بیان می‌دارند هرکس دو روزش شبیه بهم باشد «مغبون»¹ است. عرض من هم همین است که هرکس دو سالش شبیه بهم باشد مغبون است! خب؛ چه باید کرد که دو سالمان شبیه بهم نباشد؟

پاسخ این است:

استفاده از فرصت...

باز روایت دیگری از امیرمومنان (ع) داریم که حضرت فرموده‌اند: فرصت ها مانند ابر بهار در گذرند...

این روزها اگر به آسمان نگاه کنیم، ابرهای بهاری با شکل‌های زیبا و چشم نوازشان، اتفاقا همین روایت را در ذهنمان تداعی می‌کند که فرصت‌ها به سرعت گذشتن ابرهای بهاری درگذرند! 

می‌دانیم که در یک روز بهاری می‌تواند سه اتفاق رخ دهد: 

1. صبح هوا سرد باشد!
2. ظهر گرم شود!
3. عصر ابری شده و ببارد!

کما اینکه به خاطر دارم چند سال قبل، در یکی از روزهای تعطیلات نوروزی، برف، باران و آفتاب را در یک روز دیدیم! یعنی اول، هوا ابری و سرد بود و صبح زود برف سبکی بارید و متوقف شد. چند ساعت بعد هوا کمی گرمتر شد و کمی باران بارید. قبل از اذان ظهر هم هوا کاملا صاف و آفتابی شد!

به عبارت دیگر در بهار، تغییر در وضعیت آب و هوا و آمدن و رفتن ابرها، بسیار سریع اتفاق می‌افتد.

بنابراین باید از این فرصت ها نهایت استفاده را برد.

پی‌نوشت:

1. مغبون به معنی شکست خورده، فریب خورده، ضرر کرده و... است. (به نقل از دیکشنری و فرهنگ لغات آبادیس: اینجا abadis.ir)

2. روایات زیادی از حضرات معصومین علیهم السلام با مضمون یکسان بودن دو روز وجود دارد و من روایاتی از امام علی(ع)، امام صادق(ع) و امام موسی کاظم(ع) با همین مضمون دیده‌ام. به عنوان نمونه امام علی(ع) می‌فرمایند: مَنِ اعتَدَلَ یَوماهُ فهُو مَغبونٌ و مَن کانَ غَدُهُ شَرَّ یَومَیْهِ فمَحرومٌ و مَن لَم یُبالِ بما رُزِئَ مِن آخِرَتِهِ إذا سَلِمَتْ لَهُ دُنیاهُ فهُو هالِکٌ و مَن لَم یَتَعاهَدِ النَّقصَ مِن نفسِهِ غَلَبَ علَیهِ الهَوى و مَن کانَ فی نَقصٍ فالمَوتُ خَیرٌ لَهُ.
یعنی: هر که دو روزش یکسان باشد، مغبون است... و هر که فردایش بدتر از دیروز او باشد، محروم است! و هر که چون دنیایش تأمین شود دیگر به خیر آخرت خود اهمیتى ندهد، هلاک است... و هر که به کاستى وجود خود رسیدگى نکند، خواهش‌هاى نفْس بر او چیره شود و هر که در کاستى باشد، مرگ برایش بهتر است. منبع: الأمالی للصدوق 477/644. (به نقل از پایگاه اینترنتی احادیث شیعه به آدرس: www.hadithlib.com)

3. قرار نیست با نمره 20 شروع کنیم! از نظر من اگر شروع کنیم، ولو با نمرۀ 0 بسیار بهتر از این است که به امید 20 هرگز شروع نکنیم و فرصت ها از دست برود!

4. امید دارم آنچه عرض شد به جهت اینکه حاصل «تجربه» شخصی این حقیر است؛ ان‌شاءالله موثر واقع شود.

5. سال نو را تبریک و شادباش عرض می کنم. امید که خدای متعال به حال ما نظر کند و خیر دنیا و آخرت را نصیبمان فرماید و عاقبتمان را ختم به خیر کند؛ آمین.

فیلم نبات با بازی شهاب حسینی با طعم تلخ گذشت زمان! (معرفی راه نجات و «رمز موفقیت»)

امروز شبکه نمایش فیلم نبات را پخش کرد. با بازی شهاب حسینی. در این فیلم شهاب حسینی و دخترش (با بازی عالی ستایش محمودی) 10 سال را بدون زن و مادر زندگی می کنند. بعد از 10 سال مادر (نازنین فراهانی) بر می گردد! و هوس دیدن دخترش را دارد...

به داستان فیلم؛ بیماری مادر، علت رفتن او و... کاری ندارم. اما نکته ای که در آن به خوبی تصویر شده است، مسئله گذشت زمان است! در فیلم نبات به خوبی نشان داده می شود که 10 سال چطور در یک چشم بهم زدن به پایان می رسد...

همه ما با این مسئله، یعنی گذر زمان سر و کار داریم. منتهی بعضی آنقدر در روزمرگی و کار و... غرق می شوند که حتی به آن فکر هم نمی کنند! برعکس؛ گروهی دیگر آنقدر به آن فکر می کنند که در نهایت دچار افسردگی و... می شوند!

مدتی قبل کتابی از حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی می خواندم به نام: رمز موفقیت...

در این کتاب به طور خلاصه فعالیت های این مرجع عالیقدر تشریح شده است و چون از زبان ایشان (اتوبیوگرافی. خاطره مانند) است بسیار خواندنی از آب درآمده است. از سوی دیگر گستره فعالیت ها هم به جذابیت کتاب افزوده است.

این یک پاراگراف را اگر حفظ هم بکنیم ارزشش را دارد:

اما نکته ای که درباره آن کتاب و فیلم نبات و گذر زمان می خواهم بنویسم این است که روی جلد رمز موفقیت نوشته شده بود: «من درتمام عمر خود چیز با ارزشی نیافتم جز آنچه به جنبه های معنوی و ارزش های انسانی منتهی می شود، همه ارزش های مادی سراب بود. انسانها در خوابند و نقش ها نقش بر آبند. کودکان دیروز جوانان امروزند و جوانان امروز پیران فردا و پیران فردا در بستر خاک آرمیده اند؛ چنان که گویی هرگز نبوده اند!»

آنچه می خواهم بنویسم و در نبات هم به خوبی نمود داشت، این است:

عمر چشم برهم زدنی به پایان می رسد... ما اسیر زمانیم. انسان بقا را دوست دارد، اما فانی است! می خواهد جاودان بماند از می میرد! نکته مهم این است که مرگ پلی به سوی جاودانگی است!

بنابراین: راه نجات از افسردگی گذر زمان، توجه به معنویت است. در واقع کسانی که با معنویت زندگی را می گذرانند به سلامت از دنیا عبور می کنند و کسانی که بدون معنویت طی طریق می کنند یا به انواع کاذب آن رجوع می کنند، اسیر انواع افسردگی ها و... می شوند!