به جای تبریک و مطالب کلیشه‌ای، می‌خواهم بنویسم:
فرا رسیدن سال نو ترسناک است...
اینکه با یک چشم برهم زدن سالی گذشته و سال دیگری از راه رسیده است!
چه می شود کرد؟
می گذرد...
خوش باشد؛ شیرین باشد و... می گذرد.
ناخوش باشد؛ تلخ باشد و... باز هم می گذرد.
آنچه من فهمیده ام این است که «انسان» باید از همین فرصت های در حال گذر «استفاده» کند و بهره ببرد.
باز شعاری شد؟ شاید کمی توضیحِ بیشتر، قصدم را روشن‌تر کند:
روایت مشهوری از امام علی (ع) وجود دارد که حضرت بیان می‌دارند هرکس دو روزش شبیه بهم باشد «مغبون»1 است. عرض من هم همین است که هرکس دو سالش شبیه بهم باشد مغبون است! خب؛ چه باید کرد که دو سالمان شبیه بهم نباشد؟
پاسخ این است:
استفاده از فرصت...
باز روایت دیگری از امیرمومنان (ع) داریم که حضرت فرموده‌اند: فرصت ها مانند ابر بهار در گذرند...
این روزها اگر به آسمان نگاه کنیم، ابرهای بهاری با شکل‌های زیبا و چشم نوازشان، اتفاقا همین روایت را در ذهنمان تداعی می‌کند که فرصت‌ها به سرعت گذشتن ابرهای بهاری درگذرند!
می‌دانیم که در یک روز بهاری می‌تواند سه اتفاق رخ دهد:
- صبح هوا سرد باشد!
- ظهر گرم شود!
- عصر ابری شده و ببارد!
کما اینکه به خاطر دارم چند سال قبل، در یکی از روزهای تعطیلات نوروزی، برف، باران و آفتاب را در یک روز دیدیم! یعنی اول، هوا ابری و سرد بود و صبح زود برف سبکی بارید و متوقف شد. چند ساعت بعد هوا کمی گرمتر شد و کمی باران بارید. قبل از اذان ظهر هم هوا کاملا صاف و آفتابی شد!
به عبارت دیگر در بهار، تغییر در وضعیت آب و هوا و آمدن و رفتن ابرها، بسیار سریع اتفاق می‌افتد.
بنابراین باید از این فرصت ها نهایت استفاده را برد.
پی‌نوشت:
1. مغبون به معنی شکست خورده، فریب خورده، ضرر کرده و... است. (به نقل از دیکشنری و فرهنگ لغات آبادیس: اینجا abadis.ir)
2. روایات زیادی از حضرات معصومین علیهم السلام با مضمون یکسان بودن دو روز وجود دارد و من روایاتی از امام علی(ع)، امام صادق(ع) و امام موسی کاظم(ع) با همین مضمون دیده‌ام. به عنوان نمونه امام علی(ع) می‌فرمایند: مَنِ اعتَدَلَ یَوماهُ فهُو مَغبونٌ و مَن کانَ غَدُهُ شَرَّ یَومَیْهِ فمَحرومٌ و مَن لَم یُبالِ بما رُزِئَ مِن آخِرَتِهِ إذا سَلِمَتْ لَهُ دُنیاهُ فهُو هالِکٌ و مَن لَم یَتَعاهَدِ النَّقصَ مِن نفسِهِ غَلَبَ علَیهِ الهَوى و مَن کانَ فی نَقصٍ فالمَوتُ خَیرٌ لَهُ.
یعنی: هر که دو روزش یکسان باشد، مغبون است... و هر که فردایش بدتر از دیروز او باشد، محروم است! و هر که چون دنیایش تأمین شود دیگر به خیر آخرت خود اهمیتى ندهد، هلاک است... و هر که به کاستى وجود خود رسیدگى نکند، خواهش‌هاى نفْس بر او چیره شود و هر که در کاستى باشد، مرگ برایش بهتر است. منبع: الأمالی للصدوق 477/644. (به نقل از پایگاه اینترنتی احادیث شیعه به آدرس: www.hadithlib.com)
3. قرار نیست با نمره 20 شروع کنیم! از نظر من اگر شروع کنیم، ولو با نمرۀ 0 بسیار بهتر از این است که به امید 20 هرگز شروع نکنیم و فرصت ها از دست برود!
4. امید دارم آنچه عرض شد به جهت اینکه حاصل «تجربه» شخصی این حقیر است؛ ان‌شاءالله موثر واقع شود.
5. سال نو را تبریک و شادباش عرض می کنم. امید که خدای متعال به حال ما نظر کند و خیر دنیا و آخرت را نصیبمان فرماید و عاقبتمان را ختم به خیر کند؛ آمین.